ب ) زنجیره تولید واقعا خصوصی (B) : پروسه تولید : آهن اسفنجی (۵۰%) و قراضه آهن (۵۰%) >> شمش قوس و القایی >> محصول نهایی حوزه القایی و ذوب خصوصی مجبور هستند آهن اسفنجی و قراضه آهن را خریداری کنند؛ خود، تولیدکننده آهن اسفنجی نیستند؛ آهن اسفنجی را باید از تولیدکننده زنجیره A خریداری کنند؛ حال آن که زنجیره A یا صادر می کند یا تبدیل می کند به شمش و محصول نهایی؛ تمایلی به فروش به بخش خصوصی ندارد. تولیدکنندگان حوزه نورد این زنجیره باید شمش مورد نیاز خود را خریداری کنند و عمدتا خودشان تولیدکننده شمش مورد نیاز خودشان نیستند؛ شمش را از القایی ها؛ از ذوب آهن خصوصی؛ از بورس کالا و خرید شمش آهن قوس تولیدکنندگان زنجیره A و یا از تولیدکنندگان شمش القایی تهیه می کنند. و اما صورت مسئله و مشکل ؟ تولیدکننده مواد اولیه یا آهن اسفنجی زنجیره A؛ این روزها تمایلی به سرویس دادن به تولیدکننده شمش القایی یا ذوبی زنجیره B ندارد؛ یا خودش تبدیل می ‌کند به شمش و یا اینکه صادر می کند؛ از آن جایی که فعالیت او در حوزه های صادراتی، ارز بازگشتی برای دولت به ارمغان می ‌آورد، دولت از او حمایت می کند و لذا تولید کننده شمش عمدتا القایی زنجیره B با بحران تامین مواد اولیه مواجه شده و به دلیل کمبود مواد اولیه و افزایش قیمت افسارگسیخته آهن اسفنجی، شمش را گران می ‌کند؛ نوردکار زنجیره B با فشار از بالا و شمش گران القایی، مجبور و محکوم به افزایش قیمت پیاپی محصول خود می گردد. و این گونه است که شاهد افزایش قیمت میلگرد آجدار بخش خصوصی (B) در بازار هستیم در حالی که رکود بر بازار مصرف حکم فرماست؛ و البته زنجیره تامین خصولتی (A) هم عمدتا مشکلی در تامین نیاز مواد اولیه خود ندارد؛ محصول نهایی تولیدی خود، و مورد نیاز مصرف کننده را از طریق بورس کالا توزیع می کند؛ ولی در این میان از هیجان و فشار به وجود آمده در زنجیره B کمال بهره برداری و استفاده را می ‌برد. چرا که هیجان در بازار باعث افزایش نرخ رقابتی در بورس کالا خواهد شد که سود سرشار تولیدکننده خصولتی و در نهایت رضایت سهامداران آنها و دولت را در پی خواهد داشت. خط قرمز این افزایش قیمت زنجیره تولید بخش خصوصی (B) کجاست ؟ معمولا نرخ معاملاتی محصول در بازارهای صادراتی می تواند میزانی قابل اتکاء و منطقی برای مصرف کننده نهایی و داخلی باشد، به شرط این که محصول تولیدی برخلاف ورق فولادی و یا تیرآهن غیر انحصاری بوده و به وفور در سمت عرضه ‌های داخلی در دسترس باشد؛ این مورد برای میلگرد آجدار صادراتی ایران با در نظر گرفتن نرخ دلار نیمایی و نرخ حدود ۳۸۰ دلار به ازای هر تن ( تحویل درب کارخانه ) این روزها معادل با کیلویی ۴۶۰۰ تومان خواهد شد که با لحاظ مالیات ارزش افزوده برای مصرف کننده داخلی حدود ۵۰۰۰ تومان خواهد بود؛ حال اگر فرض کنیم صادرات به نرخ دلار صرافی صورت گیرد، این رقم را می توان تا ۵۱۰۰ تومان هم بسط داد، اما رقم های بیشتر مصرف صادراتی نداشته و صرفا به اقبال تقاضای داخلی و وضعیت حاکم بر این بازار برای توجیه خرید مشتری داخلی دارد. به همین دلیل هم نرخ محصول نهایی برخی از نوردکاران مدتی است که به واسطه فشار از بالا و از سمت شمش؛ تا حد زیادی قابلیت عملیاتی و جذابیت خود در بازارچه های صادراتی مرزی ایران را از دست داده و محدود به مصرف داخلی و فعالیت در ناحیه یا استان محل استقرار تولیدکننده خصوصی (B) شده است.